*Neoromantyzm to kierunek powstały w drugiej połowie XIX wieku, przede wszystkim w muzyce niemieckiej. Jest jakby ostatnią fazą romantyzmu. Do tego kierunku zalicza się twórczość: Franciszka Liszta, Ryszarda Wagnera, Hugo Wolfa, Antona Brucknera, Gustawa Mahlera i Ryszarda Straussa. Istotą neoromantyzmu jest podobnie jak w epoce romantyzmu, więź ze sztuką, szczególnie z literaturą. Wyrazem tego są dwa główne gatunki w muzyce tego okresu: stworzony przez Franciszka Liszta - poemat symfoniczny, oraz stworzony przez Ryszarda Wagnera - dramat muzyczny. Neoromantyzm odznacza się wzrostem środków orkiestralnych, czyli rozbudowaniem orkiestr symfonicznych, potrzebnych do wykonania utworów. W ostatniej fazie neoromantyzm zaczyna odchodzić od monumentalności na rzecz kameralizacji środków wykonawczych, (początki impresjonizmu) i na rzecz ekspresjonizmu początku XX wieku. Ten ostatni wywarł duży wpływ na kompozytorów polskich przełomu XIX i XX wieku.
*Impresjonizm - kierunek w muzyce Końca XIX wieku i początku XX wieku - przejawiał wyjątkowe uczulenie na brzmienie dźwięków. Związany z malarstwem impresjonistów i poezją symbolistów. Unika brzmień wielu instrumentów w orkiestrze na rzecz brzmienia pojedynczych instrumentów - czerpie impulsy twórcze ze świata zewnętrznego. Ekspresjonizm - czerpie impulsy twórcze ze świata wewnętrznych przeżyć kompozytora. Cechuje go także atonalność i arytmiczność w utworach muzycznych.
