*Muzyka współczesna mieszcząca się w nurcie wyrosłym z muzyki poważnej wykształciła następujące kierunki: muzyka narodowa, impresjonizm, ekspresjonizm, surrealizm, neoklasycyzm, prymitywizm, muzyka dodekafoniczna, serializm, punktualizm, aleatoryzm, minimalizm, muzyka mikrotonowa, muzyka konkretna, muzyka elektroniczna.
*Cechy charakterystyczne muzyki współczesnej:
1.- dalszy rozwój kierunków narodowych,
2 - folkloryzm,
3.- pojawienie się nowych kierunków twórczych.
*Najważniejsze kierunki muzyki współczesnej:
->Impresjonizm - (C. Debussy) - muzyka pozostaje pod wpływem malarstwa impresjonistów, dominacja walorów brzmieniowych, rozwijanie środków instrumentacyjnych.
->Neoklasycyzm - (I. Strawiński) - nawiązanie do form klasycyzmu i baroku w nowej oprawie dźwiękowej.
->Ekspresjonizm - (R.Strauss) - muzyka oparta na dramatach ekspresjonistycznych, poszukiwanie nowych technik dźwiękowych, atonalność, dodekafonia.
*Do najwybitniejszych kompozytorów tego okresu należą: C. Debussy, M. Ravel - (Francja), M. De Falla, E. Granados - (Hiszpania), S. Rachmaninow, I. Strawiński - Rosja, R. Strauss - (Niemcy), G. Puccini - (Wiochy), I. J. Paderewski, M, Karłowicz, K. Szymanowski, L.Różycki, W. Lutosławski, K. Penderecki - (Polska).
HISTORIA MUZYKI WSPÓŁCZESNEJ
*Początki muzyki współczesnej sięgają późnego romantyzmu kiedy to powstały style muzyczne będące pomostem łączącym romantyzm z muzyką współczesną i w zależności od okoliczności mogą być zaliczane do jednej bądź do drugiej epoki. Style takie jak impresjonizm czy ekspresjonizm rozciągnęły formule romantyczną do granic wytyczonych przez obowiązujące zasady teorii muzyki. Próba przekazania przez muzykę barw, wrażeń i nastrojów oraz konieczność ich zmian w obrębie dzieła, doprowadził do skrajnej chromatyzacji materiału dźwiękowego, a w konsekwencji do rozpadu struktur tonalnych. Dla muzyków poszukujących nowych środków wyrazu ukształtowany ponad sto lat wcześniej system dur-moll był zasadniczym ograniczeniem. Pierwszym, który świadomie zburzył strukturę tonalną był Arnold Schoenberg dając początek muzyce dodekafonicznej. Uczniowie Schonberga i jego następcy, przede wszystkim Alban Berg i Anton Webern rozwineli jego koncepcje inicjując nurty serializmu i punktualizmu. Ich kontynuatorzy w drugiej połowie XX w. Bruno Maderna, Karlhein Stockhausen, Witold Lutosławski, Henri Dutilleux, Milton Babbitt związani byli zarówno z serializmem jak też z kierunkiem aleatoryzmu. Równolegle do Schoenberga powstały też inne koncepcje rezygnujące z tonalności, których autorami byli Charles Ives i Edgar Varese. Innym sposobem przezwyciężenia systemu tonalnego była mikrotonwość, reprezentowana przez Ernsta Kreneka i Henry'ego Partcha.
Rozwój technologii elektronicznej i nagraniowej spowodował rozwój muzyki konkretnej (1948 - Pierre Schaeffer) i elektronicznej (1953 - Herbert Eimert i Karlheinz Stockhausen). Kierunki te oparte na technice elektronicznego przetwarzania i montażu dźwięków na taśmie magnetofonowej w późniejszych latach określano wspólnie mianem muzyki eksperymentalnej. W latach 50-tych powstało kilka znaczących ośrodków - najczęściej przy rozgłośniach radiowych.
